niedziela, 15 lutego 2015

Krwisty thriller w krwistoczerwonej okładce, czyli "Duchy Belfastu" Stuarta Neville'a

          Książka z cyklu "kupiłam, bo promocja". No jak zobaczyłam takie wydające się ciekawe Duchy Belfastu za 13 złotych w Biedronce, to jak nie miałam tego kupić? No ale długo fermentowała na półce, aż w końcu uznałam, że Walentynki to idealny czas na przeczytanie krwistego thrillera w krwistoczerwonej okładce, bo przecież krew pochodzi prosto z serca...
        Gerry Fegan walczył kiedyś w IRA. Ale wiadomo, każda wojna niesie za sobą swoje żniwa i biedaczek widzi teraz 12 duchów - osoby, które kiedyś zamordował. Trudno mu zasnąć bez upicia się, aż wiedziony impulsem dowiaduje się, że jeśli zabije osoby, na których zlecenie kiedyś zabijał, duchy w końcu dadzą mu spokój. Po postanowieniach z Wielkiego Piątku trudno jednak wykonać krwawą zemstę w Belfaście. Tymczasem ginie jedna z owych osób, policja się trudzi, a Gerry ma jeszcze ochraniać pewną kobietę i jej dziecko.
         Mimo obecności tego tytułu w kolekcji "Zima z kryminałem", kryminał to na pewno nie jest. Owszem, morderstwa się pojawiają, ale sprawcę znamy od samego początku, a żadna "głębsza intryga" się nie pojawia. Można by pomyśleć, że książka będzie dość przewidywalna i nudna - no bo w końcu od początku wiadomo, że Gerry będzie po prostu te duchy załatwiał, normalnie jak w questach typu "Zabij 10...". I faktycznie, fabułą nie powala, nie czułam się zaskoczona. No dobra, pod koniec poczułam się zaskoczona, ale ostatecznie autor zaskoczenie "odwołał", co mnie bardzo zawiodło.
         Powiedziałabym, że mimo wszystko się nie nudziłam, ale to nie do końca prawda. Właściwie wciągnęłam się tak dopiero gdzieś od połowy - mimo, że nadal "pociągów, wybuchów i wybuchających pociągów" nie było. Trudno mi powiedzieć cokolwiek konkretnego o fabule, bo po prostu zbyt interesująca nie była. Ciekawą rzeczą był za to klimat, który autor dał radę wytworzyć - przez cały czas był taki ciężki, melancholijny....
         Bohaterowie... Wiem, że zabrzmię bardzo głupio, ale... nie wiem co o nich powiedzieć. Naprawdę, nawet trudno mi powiedzieć, czy są dobrze wykreowani, czy źle. Powiem tak - główny bohater na pewno na plus, "uwierzyłam" w jego lęki, jego osobowość. Natomiast cała reszta pokazuje, że nikt nie jest bez winy. No i o co chodzi? O to, że brakuje przysłowiowego "światełka w tunelu" - wszyscy, a przynajmniej większość, są po prostu źli. Bez żadnych odcieni szarości. Było to po prostu mało prawdopodobne.
         Ale zarazem książka pokazuje też, jak wiele zła wyrządziły krwawe wojny w Belfaście. I pokazuje to dobrze. Ma też w sobie całkiem bogate tło historyczno-polityczne, co zasługuje na podkreślenie.
        Styl autora jest... prosty. Zwyczajnie. Opisuje  to, co się dzieje, bez stosowania żadnych zbędnych ozdobników, nie ma też żadnych poważnych błędów. Nie wyróżnia się niczym, ale czyta się dobrze. Zwłaszcza sceny akcji (chociaż nie takie typowe) zostały dobrze opisane.
        Wiem, że ta recenzja w całości nie brzmi zbyt zachęcająco, ale całość była po prostu kawałem dobrej rozrywki. Całkiem niezły pomysł, dobry klimat i styl autora, oraz mimo wszystko niezły wgląd w psychikę głównego bohatera to naprawdę zalety całkiem mocne. Właśnie, co do ostatniego słowa - ogólnie cała książka jest "mocna". 7/10

czwartek, 12 lutego 2015

Muzyczny Przegląd #20

               Oto i przed wami okrągły, 20 przegląd. I z okazji tej okrągłej liczby, piosenek będzie nie 15, a... 25! Właściwie to nie z powodu okrągłej liczby, tylko z pewnych zaległości, ale ciii... Miłego słuchania!

1. Rootwater - Living in The Cage
Świetny, polski metal. Ma w sobie tego świetnego powera, no i aż coś przyciąga do słuchania tego w kółko. Co prawda zwrotki i główny riff aż proszą się o urozmaicenie, ale spora część jest po prostu magiczna. A wokal - świetny.

2. TesseracT - Of reality/Eclipse
 Metal progresywny z nieco djentowym brzmieniem. Nie da się ukryć, ma w sobie to coś, odrzuca od rzeczywistości, a czyste wokale idealnie to wspaniałe. Słuchawki, spokój i można się przenieść gdzieś zupełnie indziej.

3. Modern Day Babylon - Travelers
Djent w naprawdę świetnym wydaniu. Brzmienie to ideał, melodie wręcz hipnotyzują, a brak wokalu tylko wszystko poprawia. Słuchać.

4.  Anup Sastry - Boss Level
Można by powiedzieć, że to takie metal techno. Właściwie to nie ma żadnych typowo elektronicznych dźwięków, ale konstrukcja jest podobna - nagrywa się pojedyncze brzmienia gitary i składa w całość. Nie da się tego raczej zagrać, ale można za to sobie posłuchać świetnego djentu.

5. Nero Di Marte - L'Eclisse

Świetne post-metalowe, klimatyczne dzieło. Ma okropnie ciężką atmosferę, ale i ma w sobie to coś, a tym czymś jest właśnie ta atmosfera. W trakcie piosenki pojawia się wokal, jednak nie gra on żadnej większej roli; mimo to dobrze podkreśla całość.

6. Shokran - Sands of Time
Świetny progresywny metal z djentowym posmakiem. Po prostu świetnie się tego słucha, nie mam nic do dodania.

7.  Psycroptic - The World Discarded
Pierwszy raz na playliście pojawia się death metal. Ale zanim ominiecie tą pozycję, przeczytajcie - jest to techniczny death metal, więc genialne riffy mamy zapewnione. A to jest death metal z wokalem odmiennym niż typowy dla tego gatunku. Nadal nie jest to mój ulubiony, ale już lepszy. A że całość jest okropnie chwytliwa...

8. Chon - Newborn Sun
Dość spokojna, można by powiedzieć, że "chilloutowa" gitarowa melodia. Do posłuchania, ale bez szału.

9.  Tanzwut - Bruder im Geiste
Piosenka po języku zwanym również diabelskim lub demonicznym, czyli po niemiecku. Niestety cierpi na tą samą przypadłość co nie tak znowuż mało niemieckich zespołów, czyli - refren chwytliwy, ale zwrotki już niekoniecznie. Mimo wszystko folkowy posmak i owy refren załatwiają większość.

10. Wiedźmin OST - Believe
Melodia przy napisach końcowych z Wieśka... Piękna, niepowtarzalne. Skrzypce nadają klimat... A co ja mówię, wszystko tutaj nadaje klimat. Wszystko jest świetne. Magia.

11.  Boeralis - Where we started
Melodyjny power metal. Może i zwrotki się niezbyt wyróżniają , ale są okej, no i w całości słucha się dobrze.

12. Black River - Free Man
Co prawda dość prosty utwór, ale ta melodia ma w sobie to coś. Jakąś magię. Niestety, wokal jest mało urozmaicony, czy to w zwrotkach, czy w refrenie. Ale można tego słuchać, i to dość długo.

13. Down - Nothing In Return
Ten zespół wykonuje teoretycznie "southern metal". Ten kawałek jest po prostu piękny - taki urzekający, tą gitarą, tym wokalem... Prosty, ale klimatyczny. Naprawdę mi się podoba.

14. ZOAX - Zero Point Seven
Trudno mi coś o tym powiedzieć - chwytliwe, ale czy ma coś w sobie poza tym? Nie wiem, naprawdę nie wiem.

15. Adrenaline Mob - The Devil Went Down To Georgia
Cover takiej jednej piosenki - i naprawdę daje radę. Gitary tutaj to sam miód,  a i wokal wyrabia. Słuchać.

16. Seventh Void - Death Of A Junkie
Dobry kawałek dooma zawsze się przyda. Ten akurat jest świetny, nie zanudza. Takiej dobrze stonowanej gitary aż dobrze się słucha, a "oddalony" wokal naprawdę dobrze pasuje.

17. Phyve - Alex Stap
Teraz wracamy do progresywno-djentowych klimatów. Mały, miły kawałek, idealny do relaksu.

18. Coma Cinema - Caroline, Please Kill Me
Spokojna, miła piosenka (mimo tego sugestywnego tytułu) i aż się chce przesłuchać jeszcze raz. I jeszcze raz. Że już niby 3 nad ranem? A tam.

19. Neolithic - Pledge
Znów polski zespół, tym razem w klimatach... progresywnego dooma? Może. Mimo nieco mroczniejszego klimatu, nadal jest dość energicznym utworem. Wokale idealnie pasują do klimatu piosenki i naprawdę dobrze się tego słucha.

20. Indukti - Shade
Polski progresywny metal, mimo to w spokojnych, melancholijnych, ale mimo wszystko magicznych klimatach. Delikatny wokal nie jest tylko dopełnieniem, ale pełni w całości naprawdę istotną rolę. Praca gitary jest świetna, melodia urzekająca. Czego chcieć więcej?

21. Indukti - And Who's The God Now!
Ten sam zespół, ale naprawdę warto zwrócić na niego uwagę. Tym bardziej, że ten utwór jest jeszcze lepszy. Długi wstęp świetnie wprowadza w klimat utworu, a jak już zaczyna się muzyka "właściwa", jest już po prostu pięknie. Słuchać!

22. Suns of The Tundra - Paper Wraps Stone
Naprawdę świetna piosenka, mająca w sobie i coś energicznego, i melancholijnego. Nic, tylko słuchać.

23. Time Requiem - Grand Opus
Power neoklasyczny metal - intro po prostu jest idealne :D Keyboard idealny, jest świetnym dopełnieniem tej melodii. Refren idealnie chwytliwy, szkoda tylko, że zwrotka trochę brzmi jak "kolejny przeciętny power metal".

24. Chassis - Never Give Up
Polski zespół - i znów naprawdę dobry ;) Intro świetne, a reszta nie jest nadto monotonna. Wokal i gitara brzmią po prostu świetnie.

25. Lucca Jan D. - Niepokoje
Pod koniec coś niezwykłego. Mamy Polaka i mamy gitarę. Powstaje obraz niepokojący, powolne dźwięki gitary tkają klimat. Nawet wokal, mimo, że niespecjalny pod względem technicznym, tutaj tylko dopełnia obraz "niepokoi". Polecam.


No cóż, trochę tego było! Do przeczytania i miłego słuchania raz jeszcze!



sobota, 7 lutego 2015

A niby to takie bezpieczne było, czyli "Pandemia" Jany Wagner.

            Jedna z książek, którymi zainteresowałam się już z poziomu zapowiedzi wydawniczej. Czekałam na tą premierę i czekałam, no i się doczekałam, zakupiłam, przeczytałam. Prześliczna okładka, powiem tak na początek. A teraz zapraszam na opinię ;)
             Nagle wybuchła epidemia. Ot, tak po prostu. Nie ma na nią lekarstwa, nie ma na nią szczepionki, a ona sama spokojnie zabija wielu ludzi. Kona Moskwa, Paryż, Nowy Jork. Tworzone są kwarantanny, zamykane granice, a choroba nic sobie z tego nie robi, dalej się rozprzestrzenia. Ludzie próbują uciec z zamkniętych miast, na wsiach po prostu umierają. Pośród tego wszystkiego Anna z rodziną i tak zwanymi "przyjaciółmi rodziny" decyduje się wyruszyć,  a wybór celu pada na małą chatkę na pewnej wysepce. Ale droga jest długa i pełna niebezpieczeństw. Nie chodzi tylko o wirusa, ale też o skomplikowane relacje...
            Mimo, że teoretycznie apokalipsa dzieje się cały czas, to jednak spokojnie można nazwać tą powieść przedstawicielem gatunku zwanego post-apokalipsą, ze względu na poziom wyniszczenia świata. Przy czym ja nazwałabym to "apokalipsą prawdopodobną" - czyli, że nie ma mutantów i strzelania, zostali tylko ludzie, ewentualnie jeszcze jakiś szalejący wirus. Strasznie spodobała mi się wizja świata - niemal jak w Drodze, tylko wcześniej. Opustoszenie, konający ludzie... Po prostu czuć to, jak bardzo jest źle. Czuć ten klimat.
           W książce jest kilka głównych postaci oraz osoby napotkane "na drodze". Z początku wydawało mi się, że to absolutnie zwyczajni ludzie i będą tylko tłem dla klimatu, ale z każdą kolejną chwilą utwierdzałam się w przekonaniu, że to właśnie oni stanowią prawdziwą siłę tej historii. Są aż do bólu prawdziwi, do bólu realni. Czy to sama Anna, czy jej mąż, czy ojciec, czy inne osoby... Zwłaszcza, że jeszcze na próbę wystawia ich sytuacja i napięte relacje...
            Które są kolejnym plusem tej książki. Bowiem z Anną podróżuje była żona jej męża i obecny jest motyw zazdrości, świetnie ukazany. Obserwowanie tego, jak realnie zachowują się postacie w wyniszczonym świecie było po prostu muzyką dla mojego umysłu. Obserwowanie wiszącej nad wszystkimi paranoi, która z każdą chwilą się zwiększała. To po prostu było do bólu realne.
            Narratorem jest sama Anna. Zazwyczaj nie przepadam za narracją pierwszoosobową, ale tutaj nie potrafiłabym sobie wyobrazić tej książki bez niej. Tutaj różnica nie polega na zamienieniu "poszła" na "poszłam" i dodaniu paru komentarzy. Tutaj po prostu wchodzimy w mózg Anny, poznajemy dogłębnie jej myśli, wszystko, co uważa na dany temat. To kolejny przypadek świetnego realizmu w tej książce.
           Trudno mi określić, na  jakim poziomie jest styl autorki. Z jednej strony są boleśnie proste opisy wydarzeń, z drugiej piękne myśli... Mimo wszystko jest zdecydowanie na plus. To, że potrafiłam całkowicie wsiąknąć w ten świat, jest zdecydowanie na plus. I te myśli... Po prostu mogłam być Anną.
           No dobra, bo wychodzi na to, że całkowicie chwalę, a nigdy nie jest tak, że coś jest bez wad. No dobra, zdarza się. W każdym razie... co tutaj może być wadą? Może dla niektórych brak jakiejś akcji. Zaraz wyjaśnię - nie chodzi o to, że jest nudno, bo dzieje się wiele. Po prostu osoby, które będą się spodziewały strzelania i bijatyk, nie znajdą tego. Czuję się dziwnie, że aż tak to wychwalam, bo nie spodziewałam się tego. Może po prostu bardzo przypadł mi do gustu gatunek "post-apokalipsy realnej" i wszystko co ma mocny klimat mi się podoba.
          Podsumowując, to naprawdę kawał świetnej, dobrej powieści. Mocny klimat, świetne, realne postacie i relacje między nimi, ukazanie apokalipsy, dobry styl, immersja - no na co niby mam narzekać? Nie jest to pozycja dla fanów akcji sensu stricto, ale reszta, o ile do post-apo nie jest uprzedzona, spokojnie może sięgać. A ja spokojnie wystawiam... no dobra, przyznam - 10/10. Może z malutkim minusem.

czwartek, 5 lutego 2015

Bond: Historia Prawdziwa, czyli "Nielegalni" Vincenta Severskiego.

          Do powieści zabierałam się dość długo, chociaż miałam ją wypożyczoną,  a dlaczego? Jakoś tak nigdy się za cegły (tutaj 807 stron) nie mogę  zabrać. Ale jak już sięgnęłam, to nie mnie nie puściło...
          Agent Konrad Wolski wraca do Warszawy z zakończonej niepowodzeniem misji - miał dopaś łącznika Al-Kaidy, "Karola" vel. Safira as-Salama. Tymczasem Hans Jorgensen wypatruje w gazetach ogłoszeń, które zwyczajne wydają się tylko na pierwszy rzut oka - tak naprawdę są one zakodowanymi wiadomościami, które on odszyfrowuje. W międzyczasie umiera pułkownik Stepianowicz, a i jeszcze gdzieś się pojawia zaginione archiwum NKWD...
        Sporo tego? A owszem.  Owszem, czasem trochę się gubiłam, ale całość mimo wszystko była spójna i płynna, no i co najważniejsze, wszystkie wątki miały jakieś swoje "zastosowanie". No może oprócz paru fragmentów z przeszłości, dokładniej to z II wojny - chociaż sporo wyjaśniały, to spowolniały akcję i równie dobrze mogłoby ich nie być.
        Chociaż sama akcja nie obfitowała w wręcz Cobenowskie zwroty akcji, to jednak czytało się świetnie i wciągała - okropnie. Zazwyczaj, gdy czytam taką cegłę nie mając wolnego czasu, żeby połknąć ją "naraz", to strasznie wolno idzie mi czytanie, zwlekam z tym... A tu co? A tu szybko. Prowadzenie akcji było na najwyższym poziomie, a sceny walki pokazane były świetnie, aż czuło się ten klimat ;) Ale chcę zaznaczyć - nie ma tu strzelanek przez cały czas, jest sporo rozmów, a zanim przejdzie się do właściwego, najciekawszego wątku trochę minie. Ale czy ten okres bez akcji sensu stricto jest nudny? No nie jest.
        Bohaterów jest w cholerę albo i jeszcze więcej i muszę powiedzieć, że chociaż charakter był całkiem nieźle ukazany, to jednak nie u wszystkich. Nie ma jakiegoś super dopracowania, zwłaszcza w postaciach, które nie są główne (co nie znaczy, że od razu trzecioplanowe, epizodyczne), ale na szczęście byli przedstawieni dość realistycznie...
        W historię o szpiegach udało się autorami wpleść troszkę przemyśleń szpiegów na temat szpiegostwa (Tak, to zdanie jest specjalnie tak skonstruowane), było ich mało, jak i zresztą myśli większości bohaterów i miło się je czytało, i myślę, że lepiej już, żeby było ich mało, niż żeby ich było za dużo.
        Chociaż cała intryga była dość zgrabna, to z początku ją po prostu... zgubiłam. Jednak jak już się odnalazłam, to całość okazała się niezła.
         Styl był dość prosty i hmmm, jakby to powiedzieć...Szorstki? Chyba to słowo będzie całkiem w porządku. Mimo tego, czytało się to wyśmienicie - po prostu czuć "czynnik ludzki" ;) Autor sam był w wywiadzie, więc raczej wie, o czym pisze.
        Podsumowując - kawał dobrej akcji, może i ma parę wad - ale po prostu dobrze się to czyta, prowadzenie akcji świetne, wciąga okropnie... No 8/10 zwyczajnie.

środa, 4 lutego 2015

Muzyczny Przegląd #19

             Zapraszam na dzisiejszą playlistę, w której znajdziecie i post-rock, i stoner metal,powrócimy na chwilę do djentu, ale będzie też i coś żwawszego - klik!

1. Tempel - Mountain
Trudno mi nawet powiedzieć, jaki to podgatunek metalu - ale jest ciężko i ciekawie, przy tym klimatycznie. Ideał instrumentalny? Na pewno blisko tego jest, bo melodia chociaż nie zaskakuje, to intryguje i wciąga.

2.  Last Chance To Reason - Apotheosis
A oto i metal progresywny, w którym połączone są czyste wokale i growl - moim zdaniem lepiej byłoby bez tego drugiego, ale jak już chcą ;) Gitara brzmi świetnie, szkoda tylko, że nie pokuszono się o ciekawsze jej użycie w partiach z czystym wokalem, który jest naprawdę ładne. Ale całość ma w sobie to coś i tym, którym to się spodobało, polecam obejrzenie reszty twórczości zespołu.

3. Lacrimas Profundere - The Shadow I Once Kissed
Gothic metal, który nie przynudza - zresztą jest krótki ;) Ale podoba mi się, refren wpada w ucho, może nie jest to arcydzieło gatunku, jednak naprawdę dobrze się tego słucha.

4. Blackfinger - Here Comes The Rain
Porządny stoner metal,  z ciekawym, chwytliwym przewodzącym riffem, niezłą pracą gitary ogółem, szkoda tylko, że wokalista ma jakiś taki dziwny głos, zresztą, może to tylko dla mnie taki ma :D

5. Sawblade - Disappear


Tutaj akurat nagranie z koncertu, na playliście normalne. Na moje ucho heavy metal w wersji "zwykłej". Cały utwór wpada w ucho i jest dość prosty, no ale... chwytliwy i przez  całe dnie mi "chodzi po głowie", mimo, że od strony muzycznej teoretycznie nie ma w nim nic specjalnego...

6. Cloud Nothings - Now Hear In
Po prostu rock z takim... garażowym klimatem. Aż chce się tego słuchać, bo promieniuje pozytywną atmosferą, na pocieszenie idealne.

7. Junius - Forgiving The Cleansing Meteor
Post-rock. Wspaniały, melancholijny, z nadającą klimatu delikatną melodią i wokalem oraz, dla kontrastu, mocno zaznaczonymi bębnami. No i ten wokal też tak nie do końca delikatny, bo mimo wszystko ma w sobie moc... A co się będę produkować, słuchajcie.

8.  Wolves Like Us - I don't need to be forgiven.
To akurat znów dość prosty utwór, ale nie banalny. Zwrotki co prawda rażą swoją melodią, ale całość, w tym refren ma swego rodzaju magnetyzm. Trudno mi to wyjaśnić.

9. Horn Of The Rhino - Speaking In Tongues
Świetny stoner metal, z brzmieniem gitary aż miłym dla ucha. Tutaj również pojawia się parę ciekawych "głównych" riffów, ale całość brzmi o wiele lepiej niż utwór Blackfinger - głównie dlatego, że piosenka Horn Of The Rhino ma lepszy klimat oraz wokal...

10. Sister Sin - End Of The Line
Heavy metal o naprawdę  "klasycznym" brzmieniu - po prostu taki oldschoolowy ;) Refren wpada w ucho, a i reszta utworu nie jest najgorsza - fani tego gatunku będą wniebowzięci, a reszcie też się powinno spodobać.

11.  HUIS - Beyond the Amstel
Progresywna rzecz. Dość długo się "rozkręca", ale jak już wejdzie gitara, to nic, tylko się rozkoszować. Klimatem, brzmieniem, spokojem... A i nie ma monotonii.

12. Shadrane - Lanterns Dance
Utwór z pogranicza progresywnego metalu i progresywnego rocka - nic specjalnego, ale miło się słucha.

13. Blueneck - Lilitu
Jeśli lubicie post-rockowy ambient, to i to polubicie. Proste. Raczej osoby nieprzepadające za tym gatunkiem nie przekonają się do niego tą piosenką, ale fani - polubią i to.

14. Sithu Aye - Oceania
Coś tutaj dawno djentu nie było ;) Świetny utwór z tego gatunku - brzmienie gitary idealne, urzekająca całość...

15. Purple Hill Witch - Astral Booze
Kolejny stoner ;) Nie chce mi się powtarzać, bo ma dokładnie te same zalety, co i poprzedni utwór.

Przepraszam, że tak trochę skrótowo pisałam te opisy, ale jakoś tak... nie w formie byłam, a chciałam wyrobić się na dzisiaj... Ale przynajmniej sobie posłuchacie :)