Po co logika, piszę fantasy, czyli "Unicestwienie" Jeffa VanderMeera.

         A oto książka, do której przeczytania zachęciła mnie Marre S na swoim blogu, właśnie tym.Znajdując ją pod choinką jak najszybciej chwyciłam się za nią, no i... piszę o niej.

         Strefa X. Tajemnicze miejsce, do którego wyprawiono już 11 ekspedycji, przy czym każda kończyła się niepowodzeniem, a sekrety Strefy wciąż pozostają nieodkryte. W skład 12 grupy mającej zbadać lokację wchodzą 4 kobiety: biolożka, antropolożka, psycholożka i geodetka. Miejsce to jednak naprawdę nie jest zwyczajne ani spokojne...
         Całą historię wyprawy poznajemy za pomocą notatnika prowadzonego właśnie przez biolożkę, w którym opisuje to, co widzi, w przerwach na napisanie czegoś o własnym życiu "pozastrefowym". Napisanie książki jako dziennika miało też swój wpływ, to nie tylko była zmiana narracji na pierwszoosobową - dzięki temu naprawdę się wczułam w opowieść - nie była to bajka opowiadana przez kogoś, to była dla mnie faktyczna relacja...
         Bo ponoć to jest science-fiction i całym sercem się z tym zgadzam, ale... miejscami mogłabym nazwać to powieścią grozy. Eksploracja Strefy X była tak świetnie opisana, tak wzbudzała napięcie (ale i tu mam pewne wątpliwości), że po prostu naprawdę się wczułam. Właśnie sama wizja tego miejsca, braku logiki znanej ludziom (niestety, tutaj mogło być jeszcze lepiej - i tak jest dobrze, ale mogło być lepiej), naprawdę mnie zelektryzowała. Wspomnę teraz, że nie mam odniesienia do dzieł wspomnianych na okładce, do Lema - bo chociaż czytałam Solaris, to poza tym, że mi się podobało, nie pamiętam nic...
         O bohaterach, jak i samym świecie wiemy dość mało. Chociaż z czasem dowiadujemy się coraz więcej, to nadal zostaje wiele białych plam - mnie jednak wielką przyjemność sprawiały próby odgadnięcia motywacji bohaterów, reguł rządzących tą strefą - dla mnie to było świetne, niektórzy mogliby na to narzekać, ale takie "dawkowanie" wiedzy było świetne...
         Sam styl był w porządku, ale nic specjalnego - ale przecież nie ma co się spodziewać poezji przy rzeczy stylizowanej na dziennik pisany przez biolożkę... Czyta się tak, jakby to naprawdę był taki dziennik, denerwowała mnie jednak jedna rzecz - sformułowania typu "tego nie dało opisać się słowami". Co prawda i tak ta próba opisu była, a resztę zapełniła moja wyobraźnia, ale... grr.
         Mimo ciężkiego klimatu Strefy X, który jest zresztą zaletą, nie czyta się ciężko ani wolno - po prostu na czas czytania zostałam pochłonięta przez książkę i nawet nie patrzyłam na zegarek, tylko czytałam... A potem się skończyło, zostawiając wiele pola do namysłu.
         Nie uznaję tego za błąd, zwłaszcza, że to pierwsza część trylogii, że jest otwarte zakończenie i dużo jest jeszcze do odkrycia - ale wadą jest długość książki, a właściwie jej krótkość. Naprawdę się aż prosi, żeby trochę więcej pozwiedzać Strefę i co najważniejsze, żeby trochę więcej poznać bohaterki...  O ile pierwsza rzecz może być usprawiedliwiona tym, że o czymś jeszcze kolejne części muszą być, tak druga już nie za bardzo.
        Można by zarzucić książce, że niewiele się w niej dzieje, jednak to nie znaczy, że jest nudna - praktycznie cały czas bohaterka zwiedza Strefę i tylko tyle, a  nieliczne sceny akcji są nieliczne - lecz znów się powtórzę, rzecz w klimacie i tym, jak bardzo można wczuć się w historię.
       No co tu dużo mówić - polecam. Szkoda tylko, że to takie krótkie... 8/10.